توپش رو بگیر

تعداد بازی کنان: نامحدود

وسایل لازم: توپ به تعداد حداقل 8 عدد و یک سبد

فواید بازی: تقویت چابکی و سرعت عمل در حمل اجسام گرد

نحوه بازی:

این بازی هیجان انگیز که بچه ها عاشق آن هستند حالت مسابقه دارد.و برای هر مقطع سنی مناسب است.

بازی کنان به نوبت دو به دو با هم مسابقه می دهند. و برای هیجان انگیز تر شدن می توان پس از اتمام سری اول بازی دوباره برنده ها دو به دو با هم مسابقه بدهند تا در انتها یک برنده ی نهایی مشخص شود.

نحوه ی مسابقه به این ترتیب می باشد که توپ ها را داخل سبد ریخته و هر بازی کن با فاصله ای برابر با سبد در جایگاه خود می ایستد. با سوت مربی یا داور به سمت توپ ها می روند و هر تعداد توپی که می توانند برداشته و به جایگاه خود می برند و هنگامی که توپ های داخل سبد تمام شد هر کدام از آن ها توپ های طرف مقابل را برداشته و به جایگاه خود می برد. و این کار تا زمانی که مربی تعیین کرده ادامه می یابد. با سوت پایان بازیکنان می ایستند و بچه ها تعداد توپ های هریک را می شمرند و بازیکنی که توپ های بیشتری را جمع کرده برنده است.

کانگورو ( امدادی )

وسایل مورد نیاز: یک توپ پلاستیکی یا هندبال

رده سنی: کلاس سوم تا پنجم 

تعداد بازیکنان: نامحدود ( به دو یا چند تیم تقسیم می شوند. )

فواید بازی: چابکی - کنترل بدن - حس همکاری

نحوه بازی:

بازیکنان هر تیم به شکل پشت سرهم ( ستونی ) مستقر خواهند شد. نفرات اول توپ را بین دو زانوی خود ( کوچکترها بین رانهای خود ) قرار می دهند و با فرمان رو مربی به صورت پرش جفتپا طوریکه توپ از بین پای آنان نیفتد شروع به حرکت نموده و به سمت علامت مخصوص تیم خود رفته و پس از دور زدن به دور آن به سمت تیم برگشته و توپ را به نفر بعد تحویل داده و خود به انتهای صف میروند.

نکته: چنانچه توپ از بین پای هر بازیکن رها شود باید توپ را دوباره برداشته و از همان نقطه افتادن توپ به حرکت ادامه دهد.

در انتها نیز هر تیم که تمامی اعضای آن وظیفه خود را زودتر به پایان برسانند برنده بازی خواهد بود.

چشم بسته بگو کی هستم!

تعداد بازی کنان: نامحدود

وسایل لازم: یک دستمال یا شال برای بستن چشم

فواید بازی: تقویت حس لامسه

نحوه بازی:

در این بازی ساده و جذاب مربی یکی از دانش آموزان را پای تخته فرا می خواند. سپس چشم های او را با دستمال مبندد. از یکی از دانش آموزان با اشاره می خواهد که بیاید و روبروی این دانش آموز بایستد. از این لحظه به بعد دانش آموزی که چشمش را بسته ایم باید شروع به لمس اندام، لباس ها، کفش ها و موهای دانش آموزی که روبرویش ایستاده است بنماید و پس از یکی دو دقیقه حدس خود را بگوید. اگر درست بگوید باز هم میتواند برای حدس بعدی همانجا بماند و اگر اشتباه بگوید جای دو دانش آموز با یکدیگر عوض می شود. مربی نام دانش آموزانی را که تعداد حدس های صحیحشان زیاد باشد را پای تخته می نویسد و در پایان برنده را بسته به تعداد حدس ها مشخص می کند.

نکته: این بازی نیاز به سکوت بچه ها دارد و باید به آنها آموزش داد که اگر با هم گفتگو کنند بازی زیبایی خود را از دست خواهد داد و بازیکنی که در حال حدس زدن میباشد راحت تر آنها را شناسایی میکند.

چشم بسته بگو کی بود زد

تعداد بازیکنان: نامحدود

وسایل لازم: بدون وسیله

فواید بازی: تقویت دقت در حواس لامسه و شنوایی

نحوه بازی:

ابتدا تعداد 4 الی 6 دانش آموز به انتخاب مربی از بقیه جدا شده و جلوی تخته می ایستند. باقی دانش آموزان سرها را رو میز گذاشته  چشم ها را بسته و یک دست را به دور سر حلقه کرده تا مانع دید شود و دست دیگر را به حالت اجازه بالا می آورند. سپس دانش آموزانی که جلوی تخته ایستاده اند آرام و بی صدا هرکدام انگشت یکی از آنان را لمس کرده و به جای خود بازمیگردند. هر دانش آموزی که دستش لمس می شود انگشت خود را بسته و دستش را مشت می کند تا کس دیگری اشتباها دوباره انشگت او را لمس نکند.

در انتها مربی می گوید سرها بالا و آن چند دانش آموز می ایستند و باید بگویند که چه کسی انگشت آنان را لمس کرده است. چنانچه درست گفتند جایشان با شخص لمس کننده عوض می شود و در صورت اشتباه سرجای خود مینشیند.

بازی به همین شکل ادامه می یابد و بازیکن اخراجی نیز نخواهد داشت.

نکته: مربی به عنوان داور باید سعی کند همه دانش آموزان در بازی شرکت کرده و تقلبی صورت نگیرد. این بازی نیز مورد استقبال زیاد دانش آموزان می باشد.

خاطره ای از روزهای دوران راهنمایی به یادم امد که دلم میخواهد ان رابرایم بنویسم "برایتان بنویسم":ظهر چهارشنبه بود تعطیل شده بودیم.مینی بوس روستا رفته بود.من و دوستانم(محمد ناظم و دو علی"غلامی و شمشیری" ) بایستی به روستا می رفتیم ، علی شمشیری گفت :بیاین بریم بعد پمپ بنزن شاید آنجا ماشین گیر بیاد. ساعت نزدیکای یک بود. دوان دوان خودمونو به اونجا رسوندیم . یه کم معطل شدیم که یه ماشین پیکان اومد. تاکسی نبود.دست بلند کردیم و وایستاد.علی شمشیری توپ زرد رنگی که تازه خریده بود رو با ساکش برداشت و رفت به رانندش گفت کجا میرین ؟گفت مهدی آباد.ولی ما تیگاب گرماب میرفتیم. علی شمشیری گفت از اونجا تاتیگوگرمو راهی نیس.بریم.محمدناطم هم رفت. من که تابه حال اینجوری روستا نرفته بودم با بیم و امید رفتم سمت ماشین اما علی غلامی نیامد.مقصد من تیگاب و اون دو تا گرماب بود.بین راه از صحبتای خانم کنار راننده فهمیدیم راننده برادرشه و کارمنده واونو به بوزناباد میبره. راننده کم صحبت بود،درشت هیکل با کمی ته ریش و پشت موی بلند ظاهری بود که ازش یادم میاد.به مهدی آباد که رسیدیم کرایه مان نفری دویست تومان حساب کرد.از مهدی آباد به بعد جاده تازه آسفالت شده تا تیگاب سوت وکور بود.انگارمقصدش به هیچی ختم میشد.هوا سرد وخشک بود.دم دمای روزهای دهه فجر بهمن ماه بود.مقداری شکلات که از لابه لای هدیه های مدرسه که به مناسبت های دهه فجر به دانش آموزان داده بودند تنها خوراکی همراهمون بود. برای رفع گرسنگی اونا رو میخوردیم.از ماشین خبری نبود. جاده خالی بود و سوز باد به شدتش می افزود.دل به جاده سپردیم .اولین راهپیمایی اینجوریم نبود قبلنا وقتی کوچیک بودم از تیگاب تا کریزان یا زمین های دیممان یا خید های اسپستمان تنهایی و ماجرا جویانه دل به جاده زده بودم.از کنار پاسگاه گذشتیم.تا جایی که دیگه بلندی دکل پاسگاه هم به چشم نمی آمد.این جاده بیش از حد واسه قدمای کوچیکمان طولانی مینمود.علی شمشیری توپشو از توری قرمز رنگش بیرون آورد وبا پاس کاری کردن توپ در حالی که اطراف جاده می دویدیم سعی میکردیم جاده رو زود تر بپیماییم.طولی نکشید که از این شیوه هم خسته شدیم.با دویدن و جلو زدن های تکراری از همدیگه مقداری خسته تر شدیم.کمی بعد تشنگی و شکلات هایی که خورده بودم و سرما خوردگی قبلیم به سوزش گلوم می افزود.خسته بودیم و رهوار می رفتیم و میرفتیم.راه دور بود.کم کم گرمابو دیدیم .خوشحالی از چهره هامان پیدا بود.با تمام خستگی توپاهامون قوتی دوباره شکل گرفت.یه کیلومتری مانده به گرماب یه ماشین خاور باری رسید به ما و مارو سوارکرد.مال گرماب بود.سفر دو تا دوستم تموم شد وازمن هنوز ادامه داشت.بعد از خداحافظی از دوستام دوباره بی هراس دل به جاده تازه آسفالت شده که هنوز خط کشی نشده بود زدم. از ظهر گذشته بود و هوا بیشتر سرد شده بود.هنوز از پیچی که گرماب ناپدید میشد نگذشته بودم که یه موتورسوار با کلاه ایمنی و بادگیر سرمه ای ازراه رسید و کمی اونورتر وایستاد.من تند تر دویدم سمتشو گفتم میرم تیگاب.گفت سوار شو.وقتی سوار شدم تازه کیفم مشکلی اضافه مینمود.سوز جاده هم زیادتر شد.سریع میرفت و طولی نکشید که به تیگاب رسیدیم.بعداز مسجد نزدیکای قنات گفتم پیاده میشم.بعد از تشکر خالی موتورسوار به تاز ادامه مسیر داد.یادم میاد اون بعداز ظهر خوابیدم و بعد از خواب سینه پهلو و سرما خوردگی شدیدی گرفتم. چند روزی تو تعطیلات بودم و بعد از رهایی از بیماری خوش گذروندم و با دلهره آماده صبح شنبه تکراری دلهره آور آشنا شدم.یادش بخیر....

نام بازی:آزاد بازی (دزد و پلییس)

شناسنامه:بازی بومی محلی روستای تیگاب از توابع بخش مرکزی شهرستان قاینات خراسان جنوبی

گردآورنده:سعید شاکری

نحوه اجرا:ابتدا یک دایره به منزله زندان به قطر حدودا1.5متر را میکشیم سپس دانش اموزان را به دو گروه مساوی تقسیم میکنیم و یک گروه را زندانی مینامیم و به آنها میگوییم ابتدا به صورت نمادین داخل دایره قرار گیرند و گروه دیگر به عنوان زندانبان دستهایشان را در اطراف دایره میگیرند.سپس به گروه زندانی میگوییم از دایره بیرون بروند و به آنها محوطه بازی را مشخص میکنیم.سپس افراد گروه زندانبان تعدادی را به دنبال زندانی های فراری میفرستیم و تعداد دیگر زندانبانی میکنند.آنها اگر دستشان به زندانیان بخورد آنها را سوخته اند و باید او را به زندان انتقال و تحویل زندانبان هایشان دهند.حال این زندانی فقط میتواند با بیرون آوردن دستش از دایره(نه پایش) منتظر لمس دستش از سوی دوستان آزادش باشد تا وی نیز آزاد گردد و زندانبان ها باید مانع این کار شود. بازی تا زندانی شدن تمامی زندانیها ادامه می یابد. و جای دو گروه پس از اجرای 2بار بازی برای هر گروه طوری که در آن افراد گروه زندانبان همگی بتوانند به دنبال فراریها بروند عوض شود.